Mensen die Ophelie hebben gelezen of geluisterd hebben daarin waarschijnlijk gezien of gehoord :-) dat ik niet over anderen praat, als zijnde de gezinsleden waarmee ik ben opgegroeid. Dat was een hele bewuste keus van mij omdat ik anderen niet wil schaden.
Ik wil mensen in de waarde laten en hen het leven laten leven waar zij voor kiezen. Alleen ikzelf kon mijn leven op orde brengen en gelukkig worden en dat heb ik volbracht. Zelfs meer dan ik ooit voor ogen had kunnen zien, al ging het stap voor stap, ik ben dankbaar dat ik al die stapjes heb mogen zetten en de wereld kan helpen laten stralen.
Kwaliteit van leven
Voor mij is kwaliteit van leven een belangrijk element in mijn leven. Kwaliteit van leven gaat bij mij om innerlijke rust, innerlijk geluk, verbinding met mezelf, gelijkwaardigheid, blijheid, vrijheid en liefdevol kunnen zijn voor mezelf omdat ik dat dan ook voor anderen kan zijn.
Dat mensen de eigen keuzes maken mag als vanzelfsprekend gezien worden, dat je daarmee kiest voor je eigen geluk vind ik heel logisch. In de loop der jaren ben ik me er bewust van geworden dat geluk voor iedereen anders is of kan zijn. Ik hoop dat alle mensen, met wat zij onder geluk verstaan, in ieder geval innerlijke rust daar een onderdeel van is.
Innerlijke rust
Innerlijke rust ervaren blijkt niet vanzelfsprekend te zijn. Zelf dacht ik altijd dat mensen die heel rustig zijn/ogen ook van binnen rustig zijn en dat blijkt helemaal niet het geval te zijn. Het blijkt zelfs dat veel mensen die van buiten rustig ogen van binnen heel onrustig zijn. Ergens begrijp ik niet waarom mensen daar niets mee doen omdat dat een heel vervelend gevoel is, dat vond ik namelijk wel. Van de andere kant begrijp ik het wel. Van innerlijke onrust naar innerlijke rust is een proces waarbij je jezelf flink in de spiegel aan moet kijken en dat is zeker niet altijd even leuk. Dat mensen er dus van weg blijven of verzanden in verslavingen, destructief gedrag of in een relatie blijven hangen begrijp ik maar al te goed. Een verhelderend artikel wat ik online vond over destructief bezig zijn kun je lezen via deze link >
Opgelost
Hoe ik zelf de innerlijke rust heb gevonden was een vrij lang proces vind ik zelf. Vanaf mijn 26e tot mijn 42e 'aangemodderd' en toen ik echt geen uitweg meer had trok ik pas aan de bel. Tja, dat is wel een beetje laat durf ik nu gerust te bekennen. Dat het op te lossen is klopt dus, alleen hoe je dat doet is nog niet zo makkelijk uitgelegd. Voor mij gold dat ik stil werd gezet, compleet stil gezet zodat ik niet meer kon vluchten van mijn emoties en gevoelens. Daarna ging ik het volledig aan, ik ontweek niets meer. Hield mezelf keer op keer de spiegel voor en stapje voor stapje werd ik rustiger en rustiger en rustiger en rustiger. Totdat ik vond dat ik rustig genoeg was en op de plek aan ben gekomen waar ik nu ben, dicht bij mezelf en aan het water.
Gezin
Het gezin waar ik onderdeel van ben is al sinds heel veel jaren uit elkaar gevallen. Voor mij is het nooit een liefdevol gezin geweest en we zijn na de scheiding van mijn ouders alle vier onze eigen weg gegaan. Mijn moeder is in 2009 overleden en mijn vader en broer wonen in Polen. Als ik vertel over mijn vader en broer vragen mensen of ik Pools ben, waar ze dat dan vandaan halen begrijp ik niets van, maargoed, ik leg dan uit dat zij daar voor hebben gekozen en ik mijn pad ben gelopen. Er is niet veel contact met hen omdat de relaties naar mijn mening verstoord zijn. Dit komt vnl. door de manier waarop we op zijn gegroeid en de relaties hebben zich nooit hersteld. Door de afstand is dat wat mij betreft ook niet meer mogelijk, daarvoor moet je elkaar zien. Ik weet dat mensen daar van alles van vinden en mij regelmatig vertellen dat ik bepaalde dingen zou moeten doen/ondernemen. Ik ben de enige die hen goed kent, weet wie zij zijn, weet wat goed is voor mij en wat de situatie is waardoor niemand er over kan oordelen. Er is vanuit mijn zijde geen weerstand naar wie dan ook, wel maak ik de keuzes die nu passend zijn voor mijn leven.
Keuze
Het gaat momenteel minder goed met mijn vader, in maart wordt hij 82 en dat is een leeftijd waarvan iedereen weet dat mensen kunnen overlijden. Vandaag had ik een dag van bezinning omdat ook in mijn leven dingen voorbij komen waar ik tijd en ruimte voor maak. Om situaties op me in te laten werken en dat betekent soms ook verwerken. Je kunt nog zó verbonden zijn, het is iets menselijks en aards dat je omgaat en verwerkt (want verwerken is heel belangrijk, als je dat niet doet stapelt het op, en dan komt het ooit terug, al kan dat pas laat in je leven zijn) met datgene wat er in je leven is en op je pad komt.
De situatie met mijn vader is en blijft telkens een afweging, ga ik naar hem toe of (nog) niet. Ruim anderhalf jaar geleden toen hij van België naar Polen verhuisde heb ik afscheid genomen, voor zover dat kon op dat moment. Nu het slechter met hem gaat, er is nog helemaal geen zicht op overlijden, besef ik dat ik hem nog wel wil zien voordat hij overlijdt. Wanneer ik naar hem toe ga kan ik nu nog niet zien.
Spijt
Ik kies bewust om nu (nog) niet naar hem toe te gaan. Heb tegen mezelf gezegd dat als hij plotseling overlijdt ik dat accepteer, hoe moeilijk dat misschien dan ook is want dat weet je natuurlijk nooit van tevoren.
Geen spijt
'De daad is goed indien men er geen spijt van krijgt, en waarvan men later, blij van hart, tevreden de gevolgen ontvangt' Dhammapada (1e eeuw voor Christus)
Wederom een inkijkje in mijn leven, mijn mooiste leven aan het water 💙
De foto is vanmiddag genomen vanaf de plek waar ik woon en de coaching, meditaties en healing geef.
Liefs Miranda
Reactie plaatsen
Reacties