Mei 2018

Van depressief naar gelukkig

De afgelopen weken gebeurt er weer veel in mijn leven en dat geeft heel veel beweging. Naast beweging geeft dat ook richting, richting naar een volgende stap die ik op persoonlijk en zakelijk vlak zet. Wat is de aanleiding van deze hoeveelheid aan beweging?

Je zou het misschien niet verwachten maar het leven op een kamer kan op allerlei vlakken veel beweging geven. Als je er over nadenkt is dat vrij logisch omdat je in een kleine ruimte de behoefte hebt om weg te gaan als je er lang bent. Maar als je zoals ik daar niet echt over nagedacht heb, dat komt omdat ik vnl. vanuit mijn gevoel en bewust leef, sta je toch raar te kijken als je ervaart wat er met je gebeurt als je aan een kleine ruimte 'overgeleverd' bent. 
Door op de kamer te leven kom ik nóg meer bij de basis terecht waar het leven om draait, de kleine dingen en dat wat je écht nodig hebt om gelukkig te zijn. Het is trouwens niet alleen maar leuk hoor, af en toe heb ik ook dingen vervloekt. En dat was dan meestal omdat je veel luxe gewend bent en dat je dat dan mist, of dat je mis grijpt op de kleding die je dacht ingepakt te hebben, maar niet dus ;-) Maar weet je, je raakt er aan gewend. Hoe lang ik er aan gewend wil raken weet ik nog niet hoor, mijn eigen keuken materialen en bank en mijn eigen bad of douche zou ik toch wel heerlijk vinden. En niet te vergeten het buiten zitten zonder er op uit te hoeven, dat zou fijn zijn. Voor nu lukt het allemaal nog, we gaan zien voor hoe lang nog...

De persoonlijke volgende stap is wel wat ik zonet omschrijf, met nóg minder gelukkig te kunnen zijn maar wel binnen de perken die voor mij als aangenaam en leefbaar worden ervaren. Iets meer luxe en gemak is daarom wel wenselijk. De zakelijke volgende stap is nog in wording....
Ik werd de afgelopen paar weken getriggerd door een zelfdoding in mijn buurt, Avici, de posts over Amalia en een overlijden van een bekende. Avici staat helemaal bij iedereen op het netvlies en ondanks dat ik al weken geen tv kijk heb ik het nieuws hierover wel gevolgd. Deze 4 gebeurtenissen brengen mij in ieder geval bij het gegeven dat ik gelukkig wil blijven leven. Daarnaast komen er 3 dingen terug die ik naar mijn weten nog nooit zo duidelijk heb benoemd:
- mijn wens om voldoening in mijn leven te hebben, iets voor anderen te kunnen betekenen
- mijn kennis, mens-zijn en schat aan ervaring aan mensen over brengen, te willen delen
- zingeving voor een mooiere wereld
3 punten die misschien vaag lijken maar voor mij heel helder zijn wat ik daar mee bedoel. 

Kunnen jullie je nog herinneren dat ik een boek aan het schrijven was? Regelmatig krijg ik de vraag hoe het daar mee staat en dan zeg ik dat ik er mee ben gestopt en het zeer waarschijnlijk nooit meer af zal maken. Of ik echt nooit meer een boek ga schrijven kan ik niet voor 100% zeggen, maar wel ben ik er achter dat ik mijn kennis, mens-zijn en levens-en werkervaring wil benutten op een manier die bij mij past en waarmee ik iets voor anderen toe kan voegen.

Nu is het moment dat ik iets ga vertellen over de afgelopen jaren, daar ben ik altijd best vaag in gebleven omdat ik het niet nodig vond dat mensen wisten wat er in mij om ging en waarom. En eigenlijk vind ik dat nog steeds. Je hoeft niet aan iedereen alles te vertellen, maar het is wel belangrijk dat je mensen in vertrouwen neemt. En dat heb ik gelukkig wel gedaan, want als ik geen mensen in vertrouwen had genomen dan had ik dit nu niet kunnen schrijven. 
Ruim 6 jaar geleden ging het zo slecht met mij dat ik bijna bewust of onbewust tegen een boom was gereden. Ja ik, Miranda, waarvan de meesten aan de buitenkant niet zagen hoe ongelukkig ik was. Gelukkig had ik één keer een heel klein lichtpuntje gezien en aan dat hele kleine puntje hield ik me vast, dat hield me staande om hier te willen blijven. Ondanks dat lichtpuntje wist ik niet wat ik moest doen om verder te komen, totdat ik ten einde raad was en niet meer wist waar ik het moest zoeken van de stemmen, geluiden en geen raad meer wist met mezelf. En hoe het voelt wat ik nu omschrijf dat kan ik eigenlijk niet beschrijven, ik voelde niets meer, het enige wat ik kon was denken, mijn hoofd/ratio gebruiken, het was alsof mijn gevoel uit was geschakeld. Nu ik het opschrijf besef ik me dat ik dit nooit eerder heb benoemd en de woorden hiervoor ook moeilijk kan vinden, misschien dat ik het later ooit beter kan omschrijven.

Toen ik op een zondagmiddag begin februari 2012 merkte dat ik helemaal op was, dat het er bijna van zou komen en dat ik bewust of onbewust tegen de boom zou rijden heb ik heel hard aan de bel getrokken. Een figuurlijke bel die zo groot was dat niemand er omheen kon, mijn buurvrouw in die tijd en een hele goede vriendin zijn naar mij toe gekomen en ik heb met hen afgesproken dat ik een traject aan wilde gaan om van mijn probleem af te komen. Misschien dat ik dat traject later nog wel ga beschrijven maar eigenlijk is dat niet direct van belang, ik was depressief en ik wist geen uitweg meer en de weg die ik daarna af heb gelegd om gelukkig te worden was een verschrikkelijke weg en ik heb het vaak vervloekt maar ik ben er nu zo blij mee dat ik er aan ben begonnen en het af heb gemaakt want nu ben ik naast gelukkig ook iemand die door kan geven aan anderen dat het kan, dat je gelukkig kunt worden, jaaaaaaa, het is écht mogelijk!

Alles wat ik heb moeten, of eigenlijk mogen, doorstaan heeft zijn vruchten afgeworpen en ik kan het nu ook over gaan brengen aan anderen. En dat overbrengen heeft me heel lang tegen gehouden, ergens wilde ik het wel maar ik voelde dat ik er niet klaar voor was. Door dit blog te schrijven laat ik jullie weten dat er richting komt in mijn volgende stap. Ik heb er al ideeën over, wanneer en hoe ik die verder ga uitwerken weet ik niet, dat hangt er helemaal vanaf hoe het loopt/beweegt...
Hopelijk zijn er mensen die dit lezen en door willen geven aan anderen, of er zelf iets aan hebben zodat ze stappen willen zetten. Want weet je, in de tijd dat ik depressief was zag niet iedereen dat aan mij. Los van dat ik niet open stond wist ik het lang verscholen te houden en wat heb ik veel mensen hier mee voor de gek gehouden met mijzelf als grootste gek want niemand kan jou gelukkig maken, alleen jijzelf.
 
Ik heb geprobeerd mezelf altijd te blijven verzorgen omdat me dat het gevoel gaf dat ik er nog toe deed. Er waren dagen bij dat me dat niet lukte, toch trok ik mezelf dan uiteindelijk weer uit het slob, of ik belde een vriendin waar ik mijn ei aan kwijt kon zodat ik me nog een beetje mens voelde. 
Laat jezelf er prachtig uit zien, dat geeft je voor dat moment in ieder geval (een vleugje) eigenwaarde en als tip geef ik mee:
- praat over wat er in je om gaat want dat gaat je daadwerkelijk helpen, dan gaat men je begrijpen en zet je de deur op een kier om gelukkig te gaan worden. Hoe lang die weg is is voor iedereen anders, 1 ding is  zeker, het kan, ik ben het levende resultaat.

Liefs Miranda

ps. de foto's zijn van vorige week, bij de kapper, zo ziet gelukkig er aan de buitenkant uit